Koryto Rzeki

[Wúmíng]

Co...Co? co?!
- Czy ty się ze mnie nabijasz?- Zapytała choć odpowiedź już znała. Zmarszczyła swój pyszczek i podniosła kuper z ziemi, ogonem przecięła powietrze niczym trzaśnięcie biczem.
- Moja propozycja i tak jest lepsza od twojej. Twoja się nawet nie narodziła. - Odbiła piłeczkę, rzucając kąśliwie uwagę a potem cała jej prezencja i wyraz pyska złagodniał i wrócił do swojego normalnego stanu rozmarzonej persony. Tak jakby dogryzanie sobie traktowała jak rozmowę o pogodzie i było czymś na porządku dziennym. No chyba, że znowu zarobi w papę za swój jęzor.

[Czarna]

Czerwone ślepia zmrużyły się złowrogo.
- Nie. - Odpowiedział chłodno lampart. - Gdybym "nabijała się" z ciebie, prawdopodobnie miałabym z tego ubaw. Czymkolwiek to jest nie sprawia mi przyjemności.
Czarna również podniosła się z ziemi. Przyglądała się Wuming z wyzywająco podniesionym łbem.
- Widzisz, Wuming, dostałaś od rodziców dar. ~ Kontynuowała samica, tonem jakiego Wuming nie miała okazji usłyszeć nigdy wcześniej. ~ Masz w sobie zarówno coś z lamparta, jak i coś z lwa. To ta moja część przyprowadziła cię tutaj w pojedynkę, w nosie mając układ sił. Ta druga, lwia część sprawia, że lgniesz myślami do stada, nawet w tak prozaicznej czynności jak zabawa. Co dla ciebie jest interesujące, mnie napawa obrzydzeniem.
Czarna obniżyła łeb.
~ Co ty chcesz zrobić, to wetknąć kij w mrowisko.
Minęło kilka chwil, po których powrócił normalny wyraz pyska.
- Przeszła mi ochota na zabawę - oznajmiła Czarna - połażę sobie trochę po okolicy. Potem może poszukam dla siebie jakiegoś drzewa i zamieszkam tutaj. Idziesz ze mną kawałek, czy faktycznie wolisz pobawić się w samobójcę? - Zapytała.

[Wúmíng]

Poczuła się jakby dostała łapą w pysk albo została oblana lodowatą wodą. Sama już nie wiedziała jak ma się ustosunkować do jej słów. Przygryzła wargę w milczeniu, spuściła łeb nie chcąc już nawet raczyć jej spojrzeniem. Zazwyczaj głęboko w nosie miała obelgi lecz tutaj sytuacja była inna. Nie chciała przyznać, że cześć tych słów były prawdą. Choć zawsze wędrowała sama to łaknęła towarzystwa, przez to pogłębiało się niemiłosiernie jej gadanie samej do siebie.
Wtedy zastępczej matki tez nie chciała opuścić i nie rozumiała czemu lamparcia mama na nią syczała i prychała a raz nawet zdzieliła po łbie, żeby odpuściła. Gorzko łykając łzy odeszła wtedy jeszcze nie rozumiejąc do końca jej zachowania.
- Idę.- Wymamrotała tylko.

[Czarna]

Cholera przeszywała Wúmíng wzrokiem przez długą chwilę, ani słowem nie komentując jednak obrazu, który ukazał się jej szkarłatnym oczom. W końcu dźwignęła pysk w krzywym uśmiechu, wolnym jednak od nawet cienia złośliwości.
- Klawo. Chodź.
I ruszyła w drogę.