Kamienne Wzniesienie

[Osiris]

Osiris naprawdę nie chciał umrzeć dlatego będzie musiał jeszcze przed tym co mają zrobić.
- Ja szukałem jedynie własnej siostry Jasiri, która zaginęła i wiem że popełniłem błąd wchodząc na wrogie tereny. Moim zdaniem powinienem uważać, jednakże czy tak postępuje rodzina? - rzekł krótko czując ból w wyrwanym cielsku ale próbował wstać chcąc wyjść z tego bałaganu. Gdy zaczynał rozmyślać naprawdę chciał żyć i stać silniejszy jak dalsi. Jedynym chyba wyjściem by było dołączyć do wrogiego stada ale wtedy zdradzi swoich. Po usłyszeniu że wujek Hazir ma być zabity z powodu ratowania lwiątka to faktycznie popełnił błąd bo mógł rozegrać inaczej udając w zabijaniu. Nie zawsze plan taki się udawał. Po zobaczeniu młodych i słów nie mógł nic zrobić jak wymyślić plan ucieczki. Po zobaczeniu jak rozmawiają z adrenaliny wstał próbując bez szmeru iść przed sobą. Zobaczył że jest blisko dziury w szczelinie kamiennego dlatego wślizgnął się spadając ze skał w dół. W takim sposobie nie pozwoli siebie na złapanie lwicom i jak padlinożercom. W danym momencie zaczynał iść bardzo powoli z bólem dolnej części nogi. Gdy zaczynał się zbliżać zobaczył niczyi teren idąc w stronę szybko dżungli.

z.t (nie zgadzam się na śmierć postaci Osirisa! Jeśli macie taki plan to zapomnijcie.)

[Fatum]

Nikt nie usłyszał Osirisa, dorośli byli zbyt zajęci sobą. Malec wykorzystał to skwapliwie i powoli oddalał się na tyle ile pozwalała mu ranna łapa. Gdy wślizgnął się w szczelinę i upadł ze skał uderzył się w głowę przez co doznał amnezji odnośnie tego co miało tu miejsce. Po ochłonięciu udało mu się zwiać.

Na horyzoncie pojawiła się kolejna lwica, prowadząca młode Uhuru.

[Uhuru]

Uhuru dotarła na miejsce wraz z opiekunką i...nie mogła uwierzyć własnym oczom. Przed nią właśnie rozgrywały się dantejskie sceny z jej rodzicami w roli głównej, a gdzieś tam pod nimi wałęsał się mały Azrael, Mordum i jakieś zupełnie obce lwiątko. - Mamo! - wyrwało się małej lwiczce, zanim jeszcze zdążyła przemyśleć, co w ogóle powinna w tej sytuacji zrobić. Gdy jej obecność w tym miejscu była już oznajmiona wszystkim zgromadzonym, podbiegła truchcikiem do czerwonookiego brata.
- Ty jesteś naszym ojcem, prawda? Jesteś zdrajcą! - warknęła, po czym spojrzała w stronę złotego, młodego lwa. Widać było, że ten jest nieco starszy od nich, ale to jej nijak nie zraziło. Skoro Mordum, taki "wspaniały i zawsze do przodu", stawia wyzwanie zamordowania małego, ona również powinna to zrobić!
- Ja to zrobię! - podeszła jeszcze bliżej zgromadzonych. Oczywistym jest fakt, że wcale sobie tego nie wyobrażała, ale za nic nie chciała ujawniać swoich słabości. Chciała pokazać, że jest twarda. Zupełnie, jak jej matka.

[Arjana]

Kiedy ostatnie z moich dzieci pojawiło się byłam gotowa na to co postanowiłam uczynić.
-Jesteś miękki i nie dbasz o stado, zabieram dzieci i te lwice, które będą chciały za mną podążyć do nowego domu- Tyle rzeką do samca, niech sam robi co chce. Nie zasługuje na to aby zwać się Mrocznym Mistrzem. Widząc postawę dwójki skinęłam im lekko głową a następnie każde z nich z dumą za ochoczość polizałam po główkach.
-Ja Arjana jako Mroczna Dama i pani tych ziem rozwiązuje stado i przenosząc się na inne tereny, od tego momentu Ziemi Krwawego Zmierzchu są ziemiami niczyimi- Oświadczyłam stojąc dumnie i pewnie.
-Idziemy- Powiedziałam stanowczo i ruszyłam tam skąd przywędrowałam nie dawno. Byłam trochę zmęczona ale nie czas na takie głupoty. Zabrałam młode i te lwice, które zechciały za mną podążyć.
zt.