Czarnugur (zamknięte - zapraszamy do kasy obok)

[Czarna]

Jakby na przekór własnej rasie, pewna czarna sucz nader aktywnie spędzała swój czas. Zamiast spać cały dzień, czy też leżeć i pachnieć, jedynie z rzadka strącając uchem natrętną muchę, lazła przed siebie. Po zadniej stronie zostawiając przeszłość, sunęła przez te ziemie, pragnąc skazić je swoją obecnością. Sęk w tym, że trafiła chyba na miejsce, gdzie ktoś już ją ubiegł. Martwa, spękana ziemia, skąpa roślinność, niska wilgotność - wszystko jedynie uwydatnione przez wyszczerbione zęby odległych szczytów, szczerzące się na skalistej szczęce horyzontu.
- Malowniczo, kurwa mać. - Mruknęła sama do siebie, jakby chcąc przypomnieć sobie swój własny głos.
Lazła więc dalej, korzystając z uroku nadchodzącej nocy.

[Mattugur]

Ktoś skryty w kępie wysokiej trawy tuż przy głazie również korzystał z uroków nocy. Odpoczywał schowany w cieniu skwapliwie korzystając ze swojego umaszczenia. Jadowicie zielone ślepia obserwowały okolicę zwracając się w kierunku sunącej ciemnej sylwetki. Specyficzna roślinność i ukształtowanie terenu dawało pole do popisu tym, którzy preferowali ataki z ukrycia i potrafili z nich korzystać. Zastygł w bezruchu wyciągając bezszelestnie pazury. Mięśnie napięte, końcówka ogona nawet nie drgnęła. Czekał cierpliwie aż smukła sylwetka zbliży się. Będzie coraz bliżej... Zanim zorientuje się, że nie jest tu sama. I skoczył by powalić samicę.

[Czarna]

Reakcja ze strony Czarnej była:

• szybka

• poniewczasie

• niewłaściwa

Niepotrzebne skreślić.

Jak przystało na przedstawicielkę swojego gatunku, szybkości nie można było cholerze odmówić. Kiedy tylko dostrzegła czarną smugę, rzucającą się na nią w półmroku, natychmiast ugięła łapy i przylgnęła do ziemi, w nie wiadomo jakim celu. Skutek był natomiast taki, że Mattugur z całym impetem przybił ją swoim ciężarem do ziemi, a powietrze przeszył skowyt bólu. Choroba ani myślała jednak się poddać - w całym zamieszaniu wierzgała się jak wąż, usilnie próbując oprzeć zadnie łapska na podbrzuszu ogromnego samca, przednie zaś - na jego szyi. Szkarłat ślepi iskrzył się w strachu, podczas gdy za każdym ruchem samicy stało coraz mniej i mniej siły.

[Mattugur]

Z całą pewnością przygniecenie wielkim cielskiem nie było dla samicy przyjemne. Niemniej połowę sukcesu miał za sobą bo ją zaskoczył, capnął w swe objęcia a ciężar i rozmiar dodatkowo grały na jego korzyść. Czarna cholera jednak nie zamierzała poddać się tak łatwo, wiła się ciałem i wierzgała łapami chcąc sięgnąć jego wrażliwych miejsc na skórze. Nie mógł i nie chciał na to pozwolić. Zamierzał się odsunąć dając jej manewr na teoretyczne wstanie z podłoża a samemu użyć łapy by ją ogłuszyć celując w łeb.

[Czarna]

Czarna szybko wykorzystała okazję - bardzo szybko. Wierzgając się jak piskorz wystrzeliła do przodu jak z procy. Cios, który na nią spadł o mało nie powalił jej na ziemię, nie trafił jednak w łeb. Raz jeszcze zaryczała, prując przed siebie najszybciej jak potrafiła.
- Spierdalaj! - Zawyła łamiącym się ze strachu i bólu głosem.
Rzuciła się do ucieczki.

[Mattugur]

Jeśli myślała, że się posłucha to była w błędzie. Niech krzyczy, może prędzej z sił opadnie. Jej wystraszony ton głosu tylko go pobudził bardziej do gonitwy. Rzucił się w pogoń za nią, nie zamierzał tak łatwo odpuścić swojej nowej zabawce. Jeśli uda mu się zbliżyć na tyle blisko, postara się podkosić jej tylne łapy.

[Czarna]

Uciekała przez dłuższą chwilę - zdążyła nawet zbudować między sobą a nim solidny dystans. W końcu jednak zatrzymała się gwałtownie i zwróciła do samca przodem. Przez tych kilka krótkich sekund, tym razem przynajmniej wyglądała na przygotowaną.

[Mattugur]

Lampart okazał się szybszy niż lygrys się spodziewał, zrobił się pomiędzy nimi spory dystans. Spodziewał się tego, że wdrapie się na jakieś drzewo albo ucieknie w siną dal przez co będzie musiał zrezygnować z pościgu. Szkoda byłoby tak marnować energię na zabawę.
Diablica jednak zatrzymała się i odwróciła w jego stronę, zwolnił tempa do truchtu i zatrzymał się w odległości paru metrów przed nią. Boki unosiły się i opadały szybko po zwiększonym wysiłku. Nie spodziewał się z jej strony takiej reakcji, zaskoczyła go pozytywnie. Myszka postanowiła postawić się kotowi. Uśmiechnął się kątem warg czekając na jej kolejny ruch. Szmaragdowe ślepia uważnie obserwowały jej sylwetkę, gotów zareagować na to gdyby zamierzała się do niego przytulić z pazurami i kłami.

[Czarna]

Czarna dyszała, nie ze zmęczenia jednak. Jej oddech stawał się coraz cięższy i cięższy, a w jej ślepiach miejsce strachu zastąpiło coś zupełnie innego. Błyszczały zajadle w półmroku nadchodzącej nocy - w końcu jednak samica obnażyła kły. W uśmiechu? Oblizała się, gdy z ostrych zębisk zaczęła ściekać ślina. Świszczący, warkotliwy oddech brzmiał prawie jak gardłowy śmiech.
To był błysk szaleństwa, nie strachu. Pazury zatopiły się w spękanym gruncie. Wyprostowała się butnie, zamykając paszczę - wtedy też pozostał na jej miejscu jedynie złowrogi uśmiech i błysk w ślepiach: przez ogień i lód.

[Mattugur]

Gdyby jej reakcja była inna, skłonny byłby odpuścić ale to zmieniało całą postać rzeczy.
Uśmiech znikł z jego pyska a zastąpiła je powaga sytuacji. Nie zamierzał się wycofać, nie w takiej chwili. Potraktował to jako wyzwanie, nieważne, że jest samicą. Nieistotne, że jest mniejsza i innego gatunku. Decyzja szybko zapadła, zabawa się skończyła.
Sam wyszczerzył kły w gardłowym warkocie i rzucił się na nią z łapami z wysuniętymi pazurami. Celował w jej pysk, chciał zgasić drzemiące w niej płomienie walki. Za wszelką cenę będzie chciał odnieść zwycięstwo.