Czarnugur (zamknięte - zapraszamy do kasy obok)

[Czarna]

Tym razem lamparcica była w pełni przygotowana na atak. Z obłędem w ślepiach wystrzeliła w tył jak sprężyna, usiłując nie tylko uniknąć ataku Mattugura, ale też trzepnąć go łapą w nos, nie szczędząc przy tym pazurów.

[Mattugur]

Zrobiła unik odskakując do tyłu przez co ciężkie łapy opadły z głuchym łoskotem na ziemię. Pomogło mu to wybić się z ziemi wzniecając przy tym kurz i pył w ruch. Pozwolił by jej łapa przeorała mu cały policzek, kończąc na wyrwaniu kilku kłaków z ze swojej nikłej grzywy. Specjalnie dał się zranić byleby tylko zdołać uchwycić szczekami jej łapę i pociągnąć tak by straciła równowagę. A zarazem Jeśli zraniła go prawą łapą to przy udanym pochwyceniu ustawił się niemalże równolegle do jej prawego boku i odwrotnie w przypadku gdy była to lewa. Jej atutem była zwinność i utrzymywanie dystansu, chciał ją tego pozbawić, ograniczyć jej możliwości.

[Czarna]

Czarna zawyła - na poły z bólu, na poły z gniewu - kiedy jej łapa znalazła się w potrzasku. Chcąc, nie chcąc, by nie stracić równowagi musiała całym ciałem oprzeć się o samca. Z całą siłą, którą mogła dysponować spróbowała zrobić krok do przodu, by zacisnąć własne szczęki wprost na przyjemnie teraz nieodległej gardzieli samca.

[Mattugur]

Kątem oka widział rząd białych lśniących kłów zbliżających w jego stronę. Miał dwie opcje do wyboru, zrobić unik puszczając jej łapę albo wyjść na przeciw i złączyć się z nią w bolesnym pocałunku gdzie oboje zalaliby sobie podniebienie krwią lub stracili język. Wybrał to pierwsze. Rozluźnił szczęki wypuszczając ją i stając na tylnych łapach przymierzał się do okładania ją przednimi łapami.

[Czarna]

Kiedy tylko przeciwnik wypuścił jej łapę, Czarna najwyraźniej postanowiła odwdzięczyć się pięknym za nadobne. Na widok dźwigającego się na zadnie łapy samca sama uczyniła podobnie, choć znacznie odeń szybciej. Zwijając się niczym żmija, ustawiła się u jego boku, poza zasięgiem zarówno jego łba, jak i jego lewej łapy. Cel był jeden: ugryzienie go z całej siły w samą pachę.

[Mattugur]

Pochwyciła go swymi szczękami w dość wrażliwe miejsce na ciele. Warknął głośniej, przeciwnik był gibki i zwinny niczym piskorz. Lewą łapą jej nie strząśnie, zrobił za to użytek ze swojej wagi i siły gdy ta była wczepiona obalił się wraz z nią na lewy bok chcąc ją znowu przygnieść.

[Czarna]

Czarna usiłowała uniknąć podsyconego namiętną grawitacją spotkania z ziemią, bezskutecznie jednak. Chociaż uwolniła jego łapsko od kłów, a nawet skorygowała swoje położenie by uniknąć karesów, nie udało jej się zyskać wiele. Gruchnęła o ziemię i znalazła się pod spaślokiem pasiastym, brzuchem do ziemi. Lamparcica wyrywała się, z siłą i warkotliwym sapaniem.

[Mattugur]

W momencie gdy poczuł, że nacisk szczęk zelżał z jego pachy, również okręcił się na tyle by leżeć całą swą masą na Czarnej. Przytrzymywał ją łapami a każde jej szarpnięcie mogło powodowałać dodatkowy ból gdy pazury wbijały się głębiej w jej ciało. Chciał złapać ją jeszcze za kark i przydusić do ziemi. Tego właśnie oczekiwał by opadła w końcu z sił. W momencie gdy ona dalej się będzie próbowała uwolnić tracąc tym samym energię on odsapnie nabierając sił. Dysząc i buchając ciepłym powietrzem z nozdrzy na jej szyję.

[Czarna]

Przygwożdżona do ziemi lamparcica ze wszystkich sił próbowała jakimkolwiek sposobem przewalić się pod jego ciężarem na grzbiet. Charczała i warczała z bólu i wysiłku, jednak jej siły jeszcze nie słabły - wręcz przeciwnie. Zapierała się o cokolwiek, co tylko miała w swoim zasięgu - ziemię, kamienie, łapska Mattugura. Cokolwiek.

[Mattugur]

Uparta sztuka. Nawet jak dla niego ciężko było utrzymać ją w ryzach. Puścił jej kark i pozwolił tak jak tego chciała by się mogła nieco przekręcić na grzbiet a wtedy chwyci ją za gardło. Jeśli dalej się będzie szarpała i wierzgała zacznie zaciskać kły coraz mocniej, podduszając ją.