Nemea- Następene pokolenie

Coraz bardziej się irytowałem czekaniem. Czemu nie schodziła z tego drzewa? Czaiłem się gdzieś schowany. Ale.. ale może mnie widziała? Więc… więc po chwili wylizywania się, jeszcze dalej odszedłem od drzewa i schowałem się w jakich krzakach. Na tyle daleko od drzewa, na którym była, że nie było szans, że mnie zobaczy, usłyszy czy wyczuję, skoro leżałem w bezruchu, od czasu do czasu się liżąc. Czekałem… bo czy pójdzie w moją stronę? Czy w przeciwną, wpadając w zastawioną pułapkę? W obu przypadkach byłem gotowy… gotowy i czujny. Chociaż po krótkiej chwili… zacząłem przysypiać czujnym snem. Na tyle czujnym, by się obudzić na najcichszy dźwięk, będąc gotowym do obrony i ataku na niespodziewającą się niczego lwicę. Bo w końcu nie mogła się mnie spodziewać, skoro byłem ukryty za krzakami tak, że mnie nie widziała.

Obudziłam się. Nie miałam zamiaru czekać na tym drzewie do końca świata. Rozglądnęłam się, Manea nie widziałam, były tylko dziwnie liany pod drzewem. Wstałam i się przeciągnęłam. Powoli weszłam na jedną z gałęzi uważnie stawiając łapy i balansując swoim ciałem. Lekko zeskoczyłam z drzewa miękko lądując i rzuciłam się biegiem w przód. Byle daleko od niebezpiecznego samca. Jeżeli ten by za mną pobiegł przyśpieszyłabym.

[ZT]

W pewnej chwili usłyszałem głośny dźwięk. Pobiegłem w jego stronę. No tak, mogłem się domyślić, że lwica zeskoczyła z drzewa i rzuciła się do ucieczki. Nie, tylko nie to! Oczywiście ruszyłem za nią w pogoń... no ale nie byłem w stanie dogonić zwinnej i szybkiej lwicy. Po chwili zacząłem zostawać z tyłu, aż w końcu... całkiem mi ona znikła z pola widzenia. Zirytowany zacząłem chodzić w kółko licząc, że ona gdzieś zabłądziła, że pomyliła strony ale... ale niestety wyglądało na to, że dała radę uciec.

z/t